ตังหวาย – รำ
เป็นการรำเพื่อบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือเพื่อขอขมา นายประดิษฐ์ แก้วจิณ ครูใหญ่โรงเรียน้านเจียด อ.เขมราฐ จ.อุบลราชธานี ได้นำมาแสดงครั้งแรกที่ทุ่งศรีเมือง ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ต่อมา อาจารย์ศิริเพ็ญ อัตตะไพบูลย์ อาจารย์หัวหน้าภาควิชานาฎศิลป วิทยาลัยครูอุบลราชธานี เห็นสมควรจะส่งเสริม จึงได้เอาแบบไปดัดแปลงให้เหมาะสมกับกาลสมัย และเป็นที่นิยมแสดงกันอยู่ทุกวันนี้ เครื่องดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดง เครื่องดนตรีเดิมมีไม่กี่ชิ้น คือ แคน พิณ ซอ ไม้กรับ และต่อมา วิทยาลัยนาฎศิลปร้อยเอ็ด ได้นำเครื่องดนตรี คือโปงลางมาเพิ่มขึ้นอีก เพื่อความไพเราะสนุกสนานยิ่งขึ้น เวลาแสดงพวกหนึ่งดนตรี อีกพวกหนึ่ง รำตามทำนอง ส่วนอีกพวกหนึ่งรำตามบทคำร้อง ให้เข้าจังหวะสอดคล้องกัน ผู้ชมบางครั้งจะตบมือตามจังหวะ และใส่สร้อยให้เป็นจังหวะด้วยคำว่า “เยือกเย็น” ซึ่งแปลว่าเป็นระเบียบพร้อมเพียง
